ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ .org
SLIPPING RIB SYNDROME SUCCESS STORIES
LOGAN ALUCCI, PENNSYLVANIA, USA
ਮੈਂ ਲਗਭਗ 6 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਵਾਬਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਲਈ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੇਰੇ ਖੱਬੇ ਖੋਪੜੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਭਿਆਨਕ ਪਿੱਠ ਦਰਦ ਹੋਣ ਲੱਗੀ।
ਦਰਦ ਇੰਨਾ ਭੈੜਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਤੁਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ. ਉਸ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ 2 ਤੋਂ 5 ਮੀਲ ਪੈਦਲ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ।
ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਪਿੱਠ ਦੇ ਗੰਭੀਰ ਦਰਦ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਯਾਤਰਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੋਢੇ ਅਤੇ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦੇ ਦਰਜਨਾਂ ਮਾਹਰਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ। ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਗਲਤ ਨਿਦਾਨ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦਰਜਨਾਂ ਐਮਆਰਆਈ, ਸੀਟੀ ਸਕੈਨ, ਐਕਸ-ਰੇ, ਹੱਡੀਆਂ ਦੇ ਸਪੇਕ ਸਕੈਨ, ਕੋਰਟੀਸੋਨ ਇੰਜੈਕਸ਼ਨ, ਇੰਟਰਕੋਸਟਲ ਨਰਵ ਬਲਾਕ... ਸੂਚੀ ਜਾਰੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਰੀ ਹੈ. ਮੈਂ "ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ" ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਵਿੱਚ "ਵਧੀਆ" ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਗਲਤ ਸੀ. ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਮਾੜੀ ਸਥਿਤੀ, ਜਾਂ ਮਾੜੀ ਚਿੰਤਾ ਸੀ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਵਧਾ-ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਦੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ 10/10 ਡੂੰਘੇ, ਕੱਟੇ ਹੋਏ, ਕਮਜ਼ੋਰ ਦਰਦ ਹਨ ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਫੈਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਿਬ ਪਿੰਜਰਾ.
ਆਖਰਕਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਕਾਇਰੋਪਰੈਕਟਰ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ 'ਤੇ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਕਲੌਤੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਰਾਹਤ ਦੇਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ ਜੋ ਵੀ ਮੈਂ ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਲਈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਰਜਨ ਹੋਰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਐਸ.ਆਰ.ਐਸ. ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ "ਪਸਲੀਆਂ ਤਿਲਕ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀਆਂ"।
2 ਸਾਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਅੱਗੇ, ਮੈਂ ਆਖਰਕਾਰ ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ ਡਾ. ਐਡਮ ਹੈਨਸਨ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ।
ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸਰੀਰਕ ਪੀੜਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਅਤੇ ਇਹ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਵੱਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ 4.5 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਓਪ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਲਗਭਗ 80% ਬਿਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਾਂਗਾ। ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੀਕ ਹੋਣ ਲਈ ਲੰਬਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕਰਨਾ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਹੀ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਹੋਣ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ।
ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੋ। ਜਵਾਬ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾਂਹ ਨਾ ਲਓ। ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੋ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਜਵਾਬਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹਾਂ।
ਲੋਗਨ ਦੇ ਵੀਡੀਓਜ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇੱਥੇ SRS ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋਇਥੇ.
JOSEPHINE LJUNGKVIST, NORWAY
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮੈਂ ਯਾਦ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤਿੱਖੇ ਅਤੇ ਮੱਧਮ ਦਰਦ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਡਾਕਟਰਾਂ, ਨਿਊਰੋਲੋਜਿਸਟ, ਆਰਥੋਪੈਡਿਸਟ, ਸਰੀਰਕ ਥੈਰੇਪਿਸਟ, ਆਦਿ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਐਕਸ-ਰੇ ਕੀਤੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਰ ਕਸਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਸਰਤ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਰਹੱਸਮਈ ਦਰਦ ਦਾ ਮੈਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਸਵਾਲ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਰੇਗਾ।
ਕਈਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਤਸ਼ਖੀਸ ਅਤੇ ਦਰਦ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਂ ਬਸ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ 25 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਇੱਕ ਨੈਪਰਾਥ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਜੋ SRS ਬਾਰੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਸਲ ਸਫ਼ਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਹੁਣ ਲਗਭਗ 2 ਸਾਲ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਰਜਰੀ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ. ਮੇਰੀ ਓਸਲੋ, ਨਾਰਵੇ ਵਿੱਚ Ullevål Sykehus ਵਿਖੇ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲਿਖਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਫਿਸਲਣ ਵਾਲੇ ਉਪਾਸਥੀ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਲਈ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਰਜਰੀ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ.
ਤੁਸੀਂ ਜੋਸੇਫਾਈਨ ਦੇ ਯੂਟਿਊਬ ਚੈਨਲ 'ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀਕਰਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਦੇ ਵੀਡੀਓ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋਇਥੇ.
ਮੈਨੂੰ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ 8 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ 3 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉਚਾਈ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦੇ 2 ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਛੋਟੀਆਂ ਦਰਾੜਾਂ ਆ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਘੋੜਸਵਾਰ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਡਿੱਗਦਾ ਹਾਂ.
2018 ਵਿੱਚ ਐਲਰਜੀ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੇਰਾ ਜਿਗਰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁੱਜ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਰ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਬਿਮਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਖਿੱਚਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਅਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਹੇਠਲੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਕਲਿਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੱਟ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ, ਪਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਪਸਲੀ ਫਿਸਲਣ ਲੱਗੀ। , ਇਹ ਤੰਗ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਥੋੜਾ ਦੁਖੀ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਿਛਲੇ 3 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੀ ਪਸਲੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਥਾਂ 'ਤੇ ਪਾਉਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਦਰਦ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਡਾਕਟਰੀ ਮਾਹਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦਿਓ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਦਿੱਖ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ.
ਮੈਂ ਗੂਗਲ ਅਤੇ ਯੂਟਿਊਬ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਸੀ, 2021 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਯੂਟਿਊਬ 'ਤੇ ਕੁਝ ਵੀਲੌਗ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਇਕ ਵੀਲੌਗ ਨੇ ਫੇਸਬੁੱਕ 'ਤੇ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਗਰੁੱਪ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਮੈਂ ਇਸ ਨਵੇਂ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਅਤੇ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਸਮੂਹ ਰਾਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਨੀਦਰਲੈਂਡਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ SRS ਨਾਲ ਨਿਦਾਨ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਇਹ ਡਾਕਟਰ ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ 2021 ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਰਜਨ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ 20 ਦਸੰਬਰ 2021 ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ।
ਮੇਰੀ "ਰਿਬ ਪਲੇਟਿੰਗ ਸਰਜਰੀ" ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਪਸਲੀ ਢਿੱਲੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੋਰ ਵੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਰਜਰੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ 3 ਪਸਲੀਆਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਈਆਂ ਹਨ।
ਲਿਖਣ ਦੇ ਪਲ 'ਤੇ ਮੈਂ 4 ਹਫਤਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਓਪ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਸਰਜਰੀ ਦਾ ਦਰਦ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲੈਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸੁਧਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਰੰਗ ਦੇ ਅੰਤ 'ਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੈ!
NICOLE VISSER, THE NETHERLANDS
ਮੇਰੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀ ਖੱਬੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਪਿੱਠ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਤੀਬਰ ਦਰਦ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਬੈਠਣ ਜਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਭਿਆਨਕ ਦਰਦ ਸੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ. 28 ਅਪ੍ਰੈਲ 2019 ਨੂੰ ਮੈਂ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਲੱਕੜ ਦੇ ਪਿਉ ਦੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਉਤਰਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਖੱਬੀ ਪਸਲੀ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਐਕਸ-ਰੇ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਟੁੱਟੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮੈਂ ਕਾਇਰੋਪ੍ਰੈਕਟਿਕ ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਥੈਰੇਪੀ ਵਿੱਚ ਮਹੀਨੇ ਬਿਤਾਏ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ 2006 ਦੀ ਕਾਰ ਦੁਰਘਟਨਾ ਤੋਂ ਮੇਰੀ ਉਪਰਲੀ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਵਿੱਚ 2 ਬਲਿੰਗ ਡਿਸਕ ਹਨ, ਇਸਲਈ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰਕ ਥੈਰੇਪਿਸਟ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰਾ ਬੇਹਿਸਾਬ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਡਿੱਗਣ ਕਾਰਨ ਹੋਏ ਨੁਕਸਾਨ ਕਾਰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਇੱਕ ਐਮਆਰਆਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ "ਗਠੀਏ ਦੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ" ਸੀ ਜੋ ਡਿੱਗਣ ਦੇ ਸਦਮੇ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮਾਰੂ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਸੀ।
ਮੇਰੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਮਾਹਰ ਕੋਲ ਰੈਫਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਜਨਵਰੀ 2020 ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਐਕਸ-ਰੇਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਸਮੱਸਿਆ ਮੇਰੇ ਪਸਲੀ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹਾਲ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਥੌਰੇਸਿਕ ਸਰਜਨ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਪਸਲੀ ਦੀ ਮੁਰੰਮਤ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਡਾ. ਐਡਮ ਹੈਨਸਨ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦੁਆਰਾ ਐਸ.ਆਰ.ਐਸ. 5 ਮਿੰਟ ਦੀ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਜਾਂਚ ਤੋਂ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਪਸਲੀਆਂ 8, 9 ਅਤੇ 10 ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਵਾਲੀ ਸਿਉਰਿੰਗ ਤਕਨੀਕ ਨਾਲ ਠੀਕ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। 11 ਮਾਰਚ 2020 ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਰਜੀਕਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਤੁਰੰਤ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਤਿੱਖੀਆਂ ਜਕੜਾਂ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਨੇ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਸੀਨੇ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਸਨ ਅਤੇ ਇੰਟਰਕੋਸਟਲ ਨਰਵ 'ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ। 10 ਅਗਸਤ 2020 ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਸੀ। ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਜਬਿੰਗ ਦਰਦ ਤੁਰੰਤ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਏ.
ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਸੰਸ਼ੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੰਗ ਹੋਣ ਲਈ ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ ਪਵੇ। ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਲਗਭਗ 85-90% ਆਮ ਹੋਣ ਲਈ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ। ਇਹ ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੜਕ ਹੈ, ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ, ਅਤੇ ਰਿਕਵਰੀ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਰਹੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ 100% ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਇਸ ਮੁਰੰਮਤ ਵਿਕਲਪ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਮਾੜਾ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ SRS ਯੋਧਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦੋਸਤ ਬਣਾਏ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਰਾਹੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਵਚਨਬੱਧ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਲਈ ਵਕਾਲਤ ਕਰਦੇ ਰਹੋ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਲਈ ਨਾਂਹ ਨਾ ਲਓ। ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।
TINA VIAL, WEST VIRGINIA, USA
ਮੇਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਉਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈਆਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ 7ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫੁੱਟ ਪਈ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਅਸਹਿਜ ਸੀ, ਫਿਰ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਚਲੀ ਗਈ ਪਰ ਹਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ 9ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਕਮੀਜ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ।
ਮੈਂ 5 ਮੀਲ ਦੀ ਦੌੜ 'ਤੇ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਪਸਲੀ ਬਿਲਕੁਲ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਾਪਸ ਭੱਜਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਗਏ।
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡਾਇਗਨੋਸਿਸ ਹੋਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਰਜਰੀ ਕਰਨ ਵਿਚ ਲਗਭਗ 6 ਮਹੀਨੇ ਲੱਗ ਗਏ ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਮੈਂ 2 ਦਰਜਨ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਨਮੂਨੀਆ, ਬ੍ਰੌਨਕਾਈਟਿਸ, ਆਰਥਰੋਪੋਥੀ, ਬੋਨ ਮੈਰੋ ਐਡੀਮਾ, ਕੋਸਟੋਚੌਂਡਰਾਈਟਿਸ, ਇੰਟਰਕੋਸਟਲ ਨਿਊਰਾਈਟਿਸ ਅਤੇ ਡਿਸਲੋਕੇਟਿਡ ਰਿਬ ਸਿਰ, ਫਿਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਫਿਸਲਣ ਵਾਲੀ ਪਸਲੀ ਸਿੰਡਰੋਮ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ।
ਹੁਣ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਲੱਛਣ ਲਗਾਤਾਰ ਛੁਰਾ ਮਾਰਨ ਦੇ ਦਰਦ, ਲਗਾਤਾਰ ਜਲਣ, ਕੋਮਲਤਾ, ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਗੰਭੀਰ ਮੁਸ਼ਕਲ, ਪਿੰਨ ਅਤੇ ਸੂਈਆਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ, ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣਾ ਅਤੇ ਉੱਪਰ ਸੁੱਟਣਾ ਸਨ। ਮੇਰੀ SRS ਦੁਵੱਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ 14 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਦੂਜੀ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ 7 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ, ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਐਡਮ ਹੈਨਸਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਧਿਰਾਂ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਅਦਭੁਤ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਮੇਰੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਜਵਾਬਾਂ ਲਈ ਲੜਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਹੋਣਗੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉੱਥੇ ਹਨ. ਇਹ ਕੋਈ ਮਾਨਸਿਕ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਦੋਂ ਪਸਲੀਆਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਜਾਰੀ ਰੱਖੋ ਅਤੇ ਜਵਾਬਾਂ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੋ।
LINDSEY DARNELL, MICHIGAN, USA
ਮੇਰਾ ਮੁੱਖ SRS ਲੱਛਣ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਦੇ ਬਲੇਡਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਪਸਲੀ ਦਾ ਭੜਕਣਾ ਅਤੇ ਛੁਰਾ ਮਾਰਨ ਦਾ ਦਰਦ ਸੀ।
ਮੇਰੇ ਕੋਲ hEDS ਹੈ, ਜਿਸਦਾ 23 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਤੀਸਰੀ ਕਮਰ ਦੀ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਿਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਮਰ ਦੀਆਂ ਸਰਜਰੀਆਂ ਤੋਂ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਖੇਤਰੀ ਦਰਦ ਸਿੰਡਰੋਮ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਰਵ ਸਟਿਮੂਲੇਟਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ, ਮੇਰੇ ਬੂਟ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਬੈਟਰੀ ਨਾਲ। ਪਿੱਠ ਦੀਆਂ 2 ਸਰਜਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਅਸਫਲ ਰਹੀ, ਮੈਂ ਭਿਆਨਕ ਪਿੱਠ ਅਤੇ ਪਸਲੀ ਦਾ ਦਰਦ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤਾ।
ਟੀਕੇ, ਟ੍ਰਾਂਸਫਿਊਜ਼ਨ, ਸਰੀਰਕ ਥੈਰੇਪੀ ਨਾਲ ਪਿੱਠ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਨੂੰ SRS ਫੇਸਬੁੱਕ ਗਰੁੱਪ ਮਿਲਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਕੋਲ ਲੈ ਗਿਆ। 10 ਮਾਰਚ 2021 ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ 7-10 ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਅਫ਼ਸੋਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ 27 ਜੁਲਾਈ 2021 ਨੂੰ ਮੈਂ ਐਕਸ-ਰੇ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਨੂੰ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕੰਮ 'ਤੇ (ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਰਸ ਹਾਂ) ਇੱਕ ਟਾਂਕਾ ਢਿੱਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦਾ ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 22 ਸਤੰਬਰ 2021 ਨੂੰ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਖੱਬੀ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੁਣ ਇਸ ਨੂੰ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਠੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੋ, ਉਦੋਂ ਵੀ ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਵਕਾਲਤ ਕਰੋ।
JESSICA TUCKER, WASHINGTON, USA
ਫਰਵਰੀ 2016 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਚਾਰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹੇਠਲੇ ਪਸਲੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਦਰਦ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਮੌਕਿਆਂ 'ਤੇ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਭੇਜਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਅਤੇ ਨਿਯਮਤ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਅਤੇ ਨੀਂਦ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਦਰਦ ਨੂੰ "ਸਧਾਰਨ ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਦੇ ਦਰਦ" ਅਤੇ "ਸਿਰਫ਼ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀ" ਵਜੋਂ ਖਾਰਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਨਮ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦਰਦ ਘੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਲੰਮਾ ਰਿਹਾ. ਮੈਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਓਸਟੀਓਪੈਥੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਦਾ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਾਂਗਾ। 2017 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ / 2018 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀ ਦੂਜੀ ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਸੀ। ਦਰਦ ਇੱਕ ਬਦਲਾ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਦਤਰ ਸੀ. ਤੀਜੀ ਤਿਮਾਹੀ ਤੱਕ, ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਖੀ ਸੀ, ਸੌਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਤੁਰਨ ਜਾਂ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਪੂਰੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮਦਦ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ.
ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਚਾਰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਸਲਾਹਕਾਰ, ਜੋ ਮੈਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਜੀਪੀ ਵੀ ਸੀ, ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਸਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ"। ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਰਦ ਦੇ ਮਾਹਿਰ ਕੋਲ ਭੇਜਿਆ, ਜੋ ਹੁਣੇ ਹੀ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਕੁਝ ਡਾਕਟਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ SRS ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਤੁਰੰਤ ਮੇਰੀ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਆਰਥੋਪੀਡਿਕ ਸਰਜਨ ਕੋਲ ਭੇਜਿਆ ਜਿਸਨੇ ਦੋ ਕਾਰਟੀਲੇਜ ਐਕਸਾਈਜ਼ਨ ਸਰਜਰੀਆਂ (ਹਰ ਪਾਸੇ ਇੱਕ) ਕੀਤੀਆਂ। ਮੈਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ, ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕਿ ਉਹ ਅਧਿਆਇ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ. ਅਸੀਂ ਤੀਜੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਉਤਸੁਕ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਰਦ ਰਹਿਤ ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਹੋਵੇਗੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਜਿਹਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਮੇਰੀਆਂ ਸਰਜਰੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੇਠਲੇ ਪਸਲੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਦਾ ਇੱਕ ਜਾਣਿਆ-ਪਛਾਣਿਆ ਝਟਕਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ SRS ਦੀ ਪੀੜ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ। ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਇਸ ਵਾਰ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਠੀਕ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਇੱਕ ਥੌਰੇਸਿਕ ਸਰਜਨ ਤੋਂ ਮਦਦ ਮੰਗੀ ਜਿਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ SRS ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹੋਰ ਸਰਜਰੀਆਂ, ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਡਿਸਲੋਕੇਟਿਡ ਜ਼ੀਫਾਈਡ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣਾ, ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਅਨੁਸਾਰ ਸੁਧਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਅਤੇ ਦਿਨੋ-ਦਿਨ ਵਿਗੜਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੱਸਲੀਆਂ ਅਜੇ ਵੀ ਅਸਥਿਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਸਿਰਫ਼ ਨਸਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਕਲਪ ਹੈ। ਨਸਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੇ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ੀਰੋ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੰਕਚਰ ਫੇਫੜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਲੜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਸਲੀ ਦੇ ਸੀਨਿੰਗ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ। ਉਸਦੀ ਇਹ ਸਮਝ ਕਿ ਕਟੌਤੀ ਹੋਰ ਅਸਥਿਰਤਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੱਚ ਹੈ।
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਸਰਜਰੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਜੂਨ 2020 ਲਈ ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਹੈਨਸਨ ਨਾਲ ਪੋਸਟ-ਐਕਸੀਜ਼ਨ ਪੁਨਰ ਨਿਰਮਾਣ ਸਰਜਰੀ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀ। ਖੈਰ, ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ 2020 ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਲਈ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਛੱਡਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ। ਹੁਣ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਪਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਹੈ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾਲ ਲੈਸ, ਆਪਣੇ ਥੌਰੇਸਿਕ ਸਰਜਨ ਵੱਲ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਮੁੜਿਆ। ਉਸਨੇ ਡਾਕਟਰ ਹੈਨਸਨ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਰਜਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਇਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਰਾਹਤ ਮਿਲੀ, ਪਰ ਲੌਕਡਾਊਨ ਅਤੇ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਪਲੇਟਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਸਰਜਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨਵੰਬਰ 2020 ਤੱਕ, ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਲਈ ਮਾਰਚ 2021 ਤੱਕ ਕਮਜ਼ੋਰ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਰਿਕਵਰੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ. ਮੇਰੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਛਾਲਾਂ ਕਾਰਨ ਸਰਜਰੀਆਂ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਦੀਆਂ ਨਿਯਮਤ ਸਿਉਚਰ ਸਰਜਰੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਸਨ।
ਦੋਨਾਂ ਸਰਜਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੰਤੂ ਦਰਦ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਏ। ਕੱਟਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸੰਪੂਰਣ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਗਾਤਾਰ ਨਸਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਜੁਲਾਈ 2021 ਵਿੱਚ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦਾ ਸਟੀਮੂਲੇਟਰ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਦੌੜ ਜਾਂ ਛਾਲ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਸਕਦਾ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸਕਾਈਡਾਈਵਿੰਗ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਨ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਬਿਤਾਉਂਦਾ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਧਾਰਨ ਸੈਰ-ਸਪਾਟੇ 'ਤੇ ਵੀ ਲੈ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਖਰਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਅਤੇ, ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਬਰਕਤ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਤੀਜਾ ਬੱਚਾ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਸੀਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਲੜਿਆ, ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਠੀਕ ਹੈ, ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਵੀ ਦੁਖਦੀਆਂ ਹਨ ਜੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇਵਾਂ", ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ "ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ"। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਪਰੇ ਦਰਦ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲਿਆ. ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਹੈਨਸਨ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਦੇਣ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਗਿਆਨ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਰਜਨ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ ਜਿਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਨਵੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਉਹ ਦਰਦ-ਮੁਕਤ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਚੰਗਾ ਹੋਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਇਹ ਬੱਚਾ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦੋ ਵੱਡੇ ਬੱਚੇ, ਮੇਰੇ ਲੜਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਨ।
AMANDA BERMAND, AUSTRALIA
ਮੇਰੀ ਦੁਰਘਟਨਾ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵਾਲੀਬਾਲ ਰੋਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵਾਪਰੀ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਅਗਸਤ 2019 ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਖੇਡ ਖੇਡੀ ਹੈ ਪਰ 54 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਛਾਤੀ ਦੇ ਕੈਂਸਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰੀਰ ਨੇ ਹੁਣ ਗੇਮ ਨਾ ਖੇਡਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੂਸ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਲੱਛਣ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਵਿਗੜ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਗਿਆ।
18 ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਨਿਦਾਨ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਟੈਸਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਿਆ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਚਿੰਤਾ / ਉਦਾਸੀ ਰੋਲਰ ਕੋਸਟਰ 'ਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਫੇਸਬੁੱਕ ਗਰੁੱਪ ਇੱਕ ਸਾਥੀ SRS ਪੀੜਤ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਡਾ ਕੋਨਾਗਲੇਨ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ ਜੋ ਕਿ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹੈਨਸਨ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸਰਜਨ ਸਨ।
ਹਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ 6 ਘੰਟੇ ਦੀ ਡਰਾਈਵ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਸਨੇ 5-10 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਨਿਦਾਨ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਚਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਚਤ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਪਿਆ।
ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਨਿੱਜੀ ਮੈਡੀਕਲ ਬੀਮਾ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਇਸਲਈ ਜਨਵਰੀ 2021 ਵਿੱਚ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ 9ਵੀਂ ਅਤੇ 10ਵੀਂ ਪਸਲੀਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹੋਏ, ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਸਰਜਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ।
ਮੈਂ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਅਤੇ PTSD ਨਾਲ 21 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਬਕਾ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਾਂ ਇਸਲਈ ਮੇਰੇ ਦਰਦ ਦੇ ਜਵਾਬ ਲੱਭਣ ਲਈ ਮੇਰੀ ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਧ ਗਈਆਂ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੰਤੁਲਨ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ SRS ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੁਵੱਲਾ ਸੀ ਪਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ। ਨਾਲ ਹੀ, ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨੀਆਂ ਨਾਜ਼ੁਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਨ ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 4 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮੂਰਖਤਾ ਨਾਲ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਓਵਰਡ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਮੁਰੰਮਤ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਹੈ।
ਮੈਂ 7 ਮਾਰਚ 2022 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੂਜੀ ਸਰਜਰੀ ਲਈ ਅਸਥਾਈ ਮਿਤੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਮੁੱਖ ਅਭਿਆਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇੱਕ 3D CT ਸਕੈਨ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਯੋਜਨਾ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰੇਗਾ। ਮੇਰਾ ਸਰਜਨ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਵਾਲੀ ਸਰਜਰੀ ਨੂੰ ਸੋਧੇਗਾ ਅਤੇ ਖੱਬੀ 9-10ਵੀਂ ਪਸਲੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀਨੇ ਕਰੇਗਾ।
ਡਾ. ਕੋਨਾਗਲੇਨ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਅਤੇ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਦੀ ਵਿਧੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਸਬਕ ਹਨ ਜੋ ਮੈਂ ਸਿੱਖੇ ਹਨ:
1. ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਘੱਟ ਨਾ ਸਮਝੋ... ਅਸੀਂ ਲੰਬੀ ਦੌੜ ਲਈ ਹਾਂ। ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰੋ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 6-8 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਲਈ ਹੋਰ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋ। (ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਰਿਹਾ ਹਾਂ)
2. ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੋ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਵਕੀਲ ਹੋ ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੋ।
3. ਮਦਦ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੋ। ਸੁਰੰਗ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਦੇ ਬਹੁਤ ਕਾਲੇ ਦਿਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ (ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ) ਪਰ ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ (ਅਤੇ ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ) ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਸਮੂਹ ਇਸਦੇ ਲਈ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹਨ।
4. ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ ਦਿਆਲੂ ਬਣੋ
ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਰਦ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਇੰਨਾ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਇੱਕ ਮਕਸਦ ਲਈ ਦਰਦ ਹੋਵੇਗਾ. ਮੈਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਘਬਰਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮਾਨ ਮੁੱਦੇ ਹਨ, ਇਸਲਈ ਇਹ ਜਾਣੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਹੋ, ਭਾਵੇਂ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਨ ਚੰਗਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਬੁਰੀ ਰਾਤ ਹੈ, "ਕਿਆ ਕਾਹਾ, ਕਿਆ ਮਨਵਾਨੁਈ" (ਮਜ਼ਬੂਤ ਰਹੋ, ਕਦੇ ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੋ)।
GINA SAMSON, NEW ZEALAND
ਮੇਰੀ SRS ਯਾਤਰਾ 17 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ 2004 ਵਿੱਚ UK ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੇਰੇ 4 ਬੱਚੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 3 10+ lbs ਸਨ ਅਤੇ ਬੱਚੇ #4 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਪਸਲੀ ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਕੋਸਟਲ ਆਰਕ 'ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਦਰਦ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਕਲਿੱਕ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਰੁਕ-ਰੁਕ ਕੇ ਡੂੰਘੀ ਸੰਜੀਵ ਦਰਦ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦਾ ਪੈਰ ਮੇਰੀ ਪਸਲੀ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਧੱਕਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਗਰਭਵਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਨੋਸਕੋਪੀਜ਼, ਐਂਡੋਸਕੋਪੀਜ਼ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਉਪਰਲੇ ਪੇਟ ਦੇ ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਆਮ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ। "ਇਹ IBS ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ" ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ।
2009 ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਓਨਟਾਰੀਓ ਚਲੇ ਗਏ ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਲੱਛਣ ਜਾਰੀ ਰਹੇ & ਬੰਦ ਮੇਰੇ ਨਵੇਂ ਜੀਪੀ (ਪਰਿਵਾਰਕ ਡਾਕਟਰ) ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਟੈਸਟਾਂ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਸਭ ਕੁਝ ਆਮ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਚੀਨੀ ਦਵਾਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਪਿੱਤੇ ਦੇ ਫਲੱਸ਼ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਿੱਤੇ ਦੀ ਪੱਥਰੀ ਲੰਘ ਗਈ, ਪਰ ਲੱਛਣਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਰਾਹਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। Osteopath, Naturopath, Homeopath, Nutritionalist, Chiropractor & ਫਿਜ਼ੀਓਥੈਰੇਪਿਸਟ। ਕੁਝ ਵੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ।
ਦੇਰ 2018, ਭਾਰੀ ਬਕਸੇ ਨੂੰ ਹਿਲਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਗੜ ਗਿਆ ਸੀ. ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹੋਰ ਡਾਇਗਨੌਸਟਿਕ ਟੈਸਟ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਰਾਤ 10/10 ਦਰਦ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਛੁਰਾ ਮਾਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਗੁੰਮ ਹੋਈ ਬੁਝਾਰਤ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਗੂਗਲ ਸਰਚ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਦੇ ਨਾਲ ਆਈ. ਹਲਲੂਯਾਹ! ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੀਪੀ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ SRS ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣ ਲਵੇਗਾ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਸਿਰਫ਼ ਖਾਲੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦਰਦ ਤੋਂ ਰਾਹਤ ਦਾ ਨੁਸਖ਼ਾ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਕਾਇਰੋਪਰੈਕਟਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੀ, ਮੇਰੀ ਰੀਬ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ SRS ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ.
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ 2019 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਾਰ ਟ੍ਰੇਲਰ ਦੇ ਅਸੁਰੱਖਿਅਤ ਟੋਅ ਬਾਰ ਵਿੱਚ ਫਸਣ ਵੇਲੇ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ। ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਲਈ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਜੀਪੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਫਿਜ਼ੀਓਥੈਰੇਪੀ ਮਦਦ ਕਰੇਗੀ।
ਮੇਰਾ ਫਿਜ਼ੀਓ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸੁਧਾਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ SRS ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ, ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਰਿਬ ਪੌਪ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਜੀਪੀ ਨੂੰ ਲਿਖਿਆ, ਨਸਾਂ ਦੇ ਬਲਾਕਾਂ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੇ ਜੀਪੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ "ਪੇਟ ਦਰਦ" ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦਰਦ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਭੇਜਿਆ?!! ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ। ਦਰਦ ਕਲੀਨਿਕ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਅਸੀਂ ਪੇਟ ਦੇ ਦਰਦ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਦੇ ਨਹੀਂ ਹਾਂ"। ਵੀਡੀਓ ਕਾਲ 'ਤੇ ਮੈਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ, ਡਾਕਟਰ ਨੇ SRS ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਰਵ ਬਲੌਕਸ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਨਰਵ ਬਲਾਕ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਏ।
ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਥਾਨਕ ਆਰਥੋਪੀਡਿਕ ਸਰਜਨ ਨੂੰ ਰੈਫਰਲ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਮੇਰਾ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਅਨੁਭਵ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ "ਕੁਝ ਦੁਰਲੱਭ ਇੰਟਰਨੈਟ ਸਥਿਤੀ" ਹੋਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੈਂ ਪੱਸਲੀਆਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ" ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਰਖਾਸਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਮੈਂ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ਗੰਭੀਰ ਧੀਮੀ ਦਰਦ, ਪਿੱਠ ਦਾ ਦਰਦ, ਮੇਰੀ ਬ੍ਰਾ ਸਟ੍ਰੈਪ ਲਾਈਨ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਭਿਆਨਕ ਪਿੱਠ ਦਰਦ, ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ 'ਤੇ ਤਿੱਖੇ ਛੁਰਾ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਦਰਦ, ਅਤੇ ਸੌਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਅੰਦਰ/ਬਾਹਰ ਕਲਿੱਕ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਕਾਰ ਦੀਆਂ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਭਿਆਨਕ ਸਨ।
ਫਿਰ ਮੈਂ ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਐਡਮ ਹੈਨਸਨ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ। ਹਲਲੂਯਾਹ ਪਲ #2! ਮੈਂ SRS ਫੇਸਬੁੱਕ ਗਰੁੱਪ ਦੀ ਖੋਜ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਅਚਾਨਕ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਸਮੂਹ ਮਿਲਿਆ! ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੀਪੀ ਨੂੰ ਡਾ ਹੈਨਸਨ ਦੇ ਵੈਬਿਨਾਰ ਲਈ ਇੱਕ ਲਿੰਕ ਭੇਜਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੱਲਬਾਤ ਆਸਾਨ ਹੋ ਗਈ। “ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸਹੀ ਹੋ” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ! ਮੈਂ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਨੂੰ ਕਾਲ ਕੀਤੀ।
ਕਨੇਡਾ ਤੋਂ ਯੂ.ਐਸ.ਏ. ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਰਜਰੀ ਲਈ ਖੁਦ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਦਿਨ ਡਾਇਗਨੌਸਟਿਕ ਅਪੌਇੰਟਮੈਂਟ ਲੈਣ ਦਾ ਵਿਕਲਪ ਸੀ, ਅਗਲੀ ਸਰਜਰੀ ਦੇ ਨਾਲ - ਬਹੁਤ ਡਰਾਉਣਾ! ਜੇ ਮੈਂ SRS ਬਾਰੇ ਗਲਤ ਸੀ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ? ਅਸੀਂ ਅਕਤੂਬਰ 2021 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਲਈ 8+ ਘੰਟੇ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਦਿਮਾਗੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਅਮਰੀਕਾ/ਕੈਨੇਡਾ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨੀ ਸਰਹੱਦ ਬੰਦ ਸੀ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਕੋਮਲ ਸਨ ਅਤੇ 5 ਮਿੰਟਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੁਵੱਲੀ ਤਿਲਕਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ।
ਮੇਰੀ ਸਰਜਰੀ ਉਮੀਦ ਨਾਲੋਂ ਲੰਬੀ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੁਵੱਲੀ 9ਵੀਂ ਸੀ & ਛਾਤੀ ਦੀ ਕੰਧ ਦੀ ਵਿਗਾੜ ਦੇ ਨਾਲ 10ਵੀਂ ਪਸਲੀ ਦੇ ਉਪਾਸਥੀ ਫ੍ਰੈਕਚਰ, SRS & ਇੰਟਰਕੋਸਟਲ ਨਿਊਰਲਜੀਆ. ਮੇਰੇ 9 ਦੇ ਟਿਪਸ ਸਿਰਫ ਪਿਛੇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਬਲਕਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਸਾਰੀਆਂ 4 ਪਸਲੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਟੀਲੇਜ ਟਿਪਸ ਨੂੰ 2 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਦੁਆਰਾ ਐਕਸਾਈਜ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਲੰਬੇ ਅਤੇ ਹੂਕ ਸਨ, ਫਿਰ 9 ਦੇ ਅਤੇ amp; ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਪਸਲੀ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਬਣਾਉਣ ਲਈ 10 ਨੂੰ 8 ਦੇ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ 10/10 ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਜਾਗਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੋਰਫਿਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਅਤੇ ਰਿਕਵਰੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਫੈਂਟਾਨਿਲ, ਪਰ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਆਖਰਕਾਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪਹਿਲੇ 2 ਹਫ਼ਤੇ ਬਹੁਤ ਦਰਦਨਾਕ ਹੋਣਗੇ ਅਤੇ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਸੀ! ਰਿਕਵਰੀ ਇੱਕ ਰੋਲਰ-ਕੋਸਟਰ ਹੈ, ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੈ।
ਹੁਣ, ਲਿਖਣ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 4 ਮਹੀਨਿਆਂ ਦਾ ਹਾਂ. ਮੈਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸੁਧਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ 6 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਚੰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਦਾ ਉਸਦੀ ਪਾਇਨੀਅਰਿੰਗ ਤਕਨੀਕ ਲਈ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ। ਉਹ, ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਲੀਜ਼ਾ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ UHC ਵਿਖੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਫੋਟੋ ਮੇਰੀ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ 1 ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਹੈਨਸੇਂਸ ਨਾਲ ਲਈ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਪਿੰਨ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਨਕਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਸੈਂਕੜੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਡਾ: ਹੈਨਸਨ ਨਾਲ SRS ਸਰਜਰੀ ਕਰਵਾਈ ਹੈ।
ਇਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਖ਼ਤ ਵਕਾਲਤ ਹੈ। ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣੋ, ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸੁਣੋ, ਜਵਾਬ ਲਈ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰੋ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਲੋੜੀਂਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਮਿਲੇਗੀ।
ELIZABETH LIDBETTER, ONTARIO, CANADA
ਜਦੋਂ ਮੈਂ 11 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਪਸਲੀ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦਰਦ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਅਚਾਨਕ, ਭਿਆਨਕ, ਕੜਵੱਲ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਫਲੂਕ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹਰ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਐਪੀਸੋਡ ਆਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਜੋ ਕਿ ਕਿਤੇ ਵੀ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਕਈ ਘੰਟਿਆਂ ਤੱਕ ਤੀਬਰ ਦਰਦ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਛੂਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਦਰਦ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹਿੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਬੋਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ;
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਾਰੇ ਟੈਸਟ, ਆਦਿ ਸਨ ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਭ ਕੁਝ ਆਮ ਵਾਂਗ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਕਾਇਰੋਪਰੈਕਟਰ ਮਿਲਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੋਮਲ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਨਿਯਮਤ ਵਿਵਸਥਾਵਾਂ ਨੇ ਲਗਭਗ, ਸਧਾਰਣਤਾ ਦਾ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਤਣਾਅ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਤੀਵਿਧੀ ਜਾਂ ਘੁਮਾਣ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਾਂਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਤੰਗੀ ਅਤੇ ਝੁਰੜੀਆਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੋਂ ਆਮ ਕਿਸ਼ੋਰ ਜੀਵਨ ਜੀ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਫਰਵਰੀ 2021 ਉਹ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਅੰਦੋਲਨ ਨੇ ਇੱਕ ਐਪੀਸੋਡ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜੋ ਕੁਝ ਦਿਨ ਚੱਲਿਆ ਅਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜਾ ਸੀ। ਦਰਦ ਦੇ ਕੁਝ ਬਚੇ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੂਰ ਜਾਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਦਰਦ ਲੰਮਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਬਣ ਗਿਆ. ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਲਗਾਤਾਰ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਪਿਆ।
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਾਰੇ ਟੈਸਟ ਸਨ, ਸਾਰੇ ਇਮੇਜਿੰਗ, ਕਲੀਵਲੈਂਡ ਅਤੇ ਇੰਡੀਆਨਾਪੋਲਿਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੋ ਅਸੀਂ ਸਥਾਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਮੈਨੂੰ ਲੱਛਣਾਂ ਦੀ ਇੰਟਰਨੈਟ ਖੋਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਲਿਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਫੇਸਬੁੱਕ ਗਰੁੱਪ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਦੀ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਬੋਲਟ ਵਾਂਗ ਸੀ ਕਿ ਇਹ SRS ਸੀ।
ਦੋ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਰਜਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀਤਾ। ਚੀਜ਼ਾਂ ਉੱਥੇ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਜੁਲਾਈ ਵਿੱਚ ਮੇਓ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਗਤੀਸ਼ੀਲ ਅਲਟਰਾਸਾਉਂਡ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾ ਸਕਿਆ, ਪਰ ਇੱਕ ਹੱਥ-ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਨੇ ਕੀਤਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਸਰਜਰੀ ਹੋਈ, ਅਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦੀਆਂ ਪਸਲੀਆਂ 9 ਅਤੇ 10 ਨੂੰ ਵੱਖ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਓ ਵਿਖੇ ਸਰਜਰੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਮਦਦਗਾਰ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਦੁਖਦਾਈ ਦਰਦ ਦੇ ਐਪੀਸੋਡ ਘੱਟ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਚੱਲਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਇਹ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅਕਤੂਬਰ 2021 ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਡਾਕਟਰ ਹੈਨਸਨ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਵੈਸਟ ਵਰਜੀਨੀਆ ਗਏ। ਉਹ ਉਨਾ ਹੀ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਇਮਾਨਦਾਰ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਸਰਜਰੀ ਕੀ ਲੱਭੇਗੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸੀਨੇ ਸਨ ਅਤੇ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਉਹੀ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਸਾਨੂੰ ਲੋੜ ਸੀ।
2 ਮਾਰਚ 2022, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦੀ ਪੁਨਰ-ਨਿਰਮਾਣ ਤਕਨੀਕ ਸੀ, ਪਲੇਟਾਂ ਅਤੇ ਉਪਾਸਥੀ ਟਿਪਸ ਦੀਆਂ ਗ੍ਰਾਫਟਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਪਸਲੀਆਂ 8/9 ਅਤੇ 9/10 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਅਤੇ ਰਿਕਵਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਇੱਕ ਰੋਲਰ ਕੋਸਟਰ ਹੈ। ਰਿਕਵਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਤੀਬਰ ਸੀ. ਅਤੇ ਹੁਣ, ਲਿਖਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ 10 ਹਫ਼ਤੇ ਹਾਂ. ਚੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਵਾਦੀਆਂ ਹਨ। ਚੰਗੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਰਦਨਾਕ ਦੌਰ ਵੀ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪਰ. ਕੀ ਤੁਸੀਂ "ਅੱਛੇ ਦਿਨ" ਸ਼ਬਦਾਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਹੈ? ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਹ ਹਨ! ਪਿਛਲੇ 10 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਕਿਸ਼ੋਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਚੰਗੇ ਦਿਨ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਈਸਟਰ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੰਭਵ ਹੁੰਦਾ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ!"। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅਜੇ ਵੀ ਨਸਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਅਤੇ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਤੰਗੀ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ "ਕੀ ਜੇ" ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਭੇਜਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਰਿਕਵਰੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਫ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਵੱਲ ਇੱਕ ਕਦਮ ਹੈ।
ਮੈਂ ਅਜੇ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੇਰੀ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਸਰਜਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਰਿਬ 8 'ਤੇ ਉਪਾਸਥੀ ਦੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਟੁਕੜੇ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਇੱਕ ਨਸਾਂ ਦੇ ਅਯੋਗ ਹੋਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਸੰਰਚਨਾਤਮਕ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਹਟਾ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਮੈਂ ਵਧੇਰੇ ਸਥਿਰਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਘੱਟ ਦਰਦ.
ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਹੈਨਸੇਂਸ, ਅਤੇ ਸਹਾਇਤਾ ਸਮੂਹ ਦੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਿਰੰਤਰ ਸਮਰਥਨ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਲਈ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧੰਨਵਾਦ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ - ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ। ਇਹ ਜੀਵਨ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
MAYA OYER, USA
JESSICA DE'O, ONTARIO, CANADA
ਜਦੋਂ ਮੈਂ 11/12 ਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ SRS ਦੇ ਲੱਛਣ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਪਹਿਲਾਂ, ਇਹ ਬੇਅੰਤ ਛਾਤੀ ਦੇ ਦਰਦ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਲਗਭਗ ਅਸੰਭਵ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਦਰਦ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਦੇ ਉੱਪਰ ਲਪੇਟਿਆ ਜਾਵੇਗਾ. ਪੌਪਿੰਗ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ. ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੋਸਟੋਕੋਂਡ੍ਰਾਈਟਿਸ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨੈਪ੍ਰੋਕਸਨ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਹੈ। ਛਾਤੀ ਦੇ ਐਕਸ-ਰੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਮ ਸਨ। ਮੈਂ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਸਕੈਨ ਵੀ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਆਮ ਵੀ ਸੀ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੇਰਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਦਰਦ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਵਧਦੀ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਤੱਕ ਲਪੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਨਸਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਮੈਨੂੰ ਤਿੱਖੀ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਸਟਰਨਮ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਲਈ ਲਗਾਤਾਰ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇਕੋਕਾਰਡੀਓਗਰਾਮ ਕਰਵਾਉਣ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਤੱਕ ਦਰਦ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਾੜਾ ਦਰਦ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਹਮੇਸ਼ਾ "ਤੁਹਾਡਾ ਬੈਕਪੈਕ ਬਹੁਤ ਭਾਰੀ ਹੈ" ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਸਾਲਾਂ ਅਤੇ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ, ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤੇ, ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਨੈਪ੍ਰੋਕਸਨ ਲਿਆ, ਅਤੇ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਜੀ ਰਿਹਾ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ 18 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਾਇਰੋਪਰੈਕਟਰ ਕੋਲ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਲਿੱਪਿੰਗ ਰਿਬ ਸਿੰਡਰੋਮ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਵੀ ਔਨਲਾਈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਡਾਕਟਰ ਓਜ਼ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ ਵਰਗੀਆਂ ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈਆਂ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ SRS ਲਈ ਪ੍ਰੋਲੋਥੈਰੇਪੀ 'ਤੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਕੁਝ ਖੋਜ ਦੇਖੀ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਪੋਰਟਸ ਮੈਡੀਸਨ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਕੀਤਾ (ਜੋ ਕਿ ਆਮ ਸੀ), ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਲੋਥੈਰੇਪੀ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਆਖਰਕਾਰ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਕੋਈ ਗਾਰੰਟੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ SRS ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਲੋਥੈਰੇਪੀ ਨੇ ਨਵੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਲਈ ਉਸਦੇ ਅਭਿਆਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।
ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ SRS ਫੇਸਬੁੱਕ ਗਰੁੱਪ ਲੱਭਿਆ ਅਤੇ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦੀ ਵਿਧੀ ਬਾਰੇ ਜਾਣਿਆ, ਪਰ ਮੈਂ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਅਤੇ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਲੱਭਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਡਾ. ਮਟਰ ਕੌਣ ਸੀ। ਇਹ ਸਿਰਫ 2020 ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਹਿਲੇ SRS ਮਰੀਜ਼ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਆਖਰਕਾਰ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਅੱਧੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਡਾ: ਮਟੌਰ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਬਿਲਕੁਲ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਛੋਟਾ ਸੀ ਤਾਂ ਟੌਸਿਲਕਟੋਮੀ ਅਤੇ ਦੰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰਜਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪੈਨਿਕ ਹਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਦੇ ਅਧੀਨ / ਸਹਿਜ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲੜ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਡਾ. ਮਟਰ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜੀ ਹੋਈ ਸੀ/ਮੈਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਬੇਹੋਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਰਜਰੀ ਤੇਜ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ 5.5 ਘੰਟੇ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਉਹੀ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਓਪੀਔਡ ਗੋਲੀ ਲਈ ਸੀ।
ਪਹਿਲੇ 3 ਮਹੀਨੇ ਖਰਾਬ ਸਨ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਇਹੀ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 3-ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਉਦੋਂ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਦੀ ਸਫਲਤਾ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਸ ਤੋਂ ਲਾਭ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੋਜਸ਼ ਭੜਕ ਉੱਠੀ ਸੀ।
ਮੈਂ ਹੁਣ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਭਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਰਦ ਜਾਂ ਬੇਅਰਾਮੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਅੱਧਾ ਭਾਰ ਚੁੱਕ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਲੰਮੀ ਸੈਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ/ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬਰੇਕ ਲੈਣਾ ਪਏਗਾ, ਪਰ ਹੁਣ ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ 1.5-2+ ਘੰਟੇ ਸੈਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਰਦ ਜਾਂ ਬੇਅਰਾਮੀ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰੀਸਕੂਲ ਸਿੱਖਿਅਕ ਵਜੋਂ ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਦਰਦ ਦੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਛੂਹਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਤੇ ਵੀ ਛੂਹਣਾ ਦਰਦਨਾਕ ਅਤੇ ਦੁਖਦਾਈ ਸੀ।
ਮੈਂ ਕੋਈ ਉੱਚ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਾਲੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਰਿਕਵਰੀ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਬੂਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਦਾ ਦਰਦ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਨਾ ਬੁਰਾ ਕਿਉਂ ਸੀ ਇਸਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਐਸਆਰਐਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ੀਰੋ ਕੋਰ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀ ਸੀ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਰ ਕੇ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਰਗਰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸੁਚੇਤ ਰਹਿਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕੋਰ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਸੱਜਾ ਪਾਸਾ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਕੋਈ ਪੋਪਿੰਗ ਨਹੀਂ, ਅਤੇ ਇਹ ਦਰਦਨਾਕ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਲੋੜ ਪਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਸਰਜਰੀ ਕਰਾਂਗਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ SRS ਦੀ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਗੈਰ-ਹਮਲਾਵਰ ਵਿਧੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਡਾ. ਹੈਨਸਨ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਔਟਵਾ ਵਿੱਚ ਡਾ. ਮਟਰ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਟੀਮ ਦਾ ਸਦਾ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ। .
AUDREY THAIN-ARDIS, GEORGIA, USA
Hi, I'm Audrey, from Georgia, USA. My SRS journey started at least 13 years ago, but possibly even longer. Between a car accident when I was 18, overworking my abs as a teen (why did I do 200+ crunches most days?), being hypermobile, and finally 2 pregnancies in my mid 20s, my ribs have been painful for so many years. I started pursuing medical help for my rib pain during my first pregnancy in 2010, when the pain became unbearable. I was told it was probably round ligament pain and would resolve after delivery. When it didn't resolve, I went to many doctors for many years, most of whom told me it was all in my head.
When I showed them my lumpy deformed-looking ribs, one doctor even told me I just had an uneven fat deposit on that side! By this point, the pain and worry about not knowing what was wrong and imagining all the "what-ifs" had given me pretty bad anxiety. The pain made it hard to do my daily tasks, hard to sit on the floor and play with my kids, really hard to sit at all. Riding in a car or sitting anywhere for more than a few minutes was excruciating.
I got used to awkwardly telling people I'd rather stand when they offered me a seat, and always stayed flightily busy to avoid sitting. My lack of rib structure also made it very hard to get a deep breath. (Imagine trying to do pull-ups on a spring-- that's what trying to get a deep breath felt like!) Meanwhile I was still being told that my pain was all in my head. The lack of validation from this has such an effect on your confidence and mental health! Finally in 2018, late one night, desperately searching google for what could possibly be wrong with me, I saw something online about Slipping Rib Syndrome and it clicked! I knew this had to be it.
I saw a new local doctor who was just out of school and she agreed. Meanwhile, I had found the Slipping Rib Syndrome Facebook page and had started feeling so much more validated finding a whole community of people who understood exactly how I was feeling! (That little group is now over 5600 people strong!!). The Facebook group led me to Dr Adam Hansen at WVU in West Virginia, who had developed a new repair for SRS. We made the trip to West Virginia and Dr Hansen confirmed my diagnosis. My 9th and 10th ribs were fully detached, hooked, and jammed under the upper ribs. There's an intercostal nerve that runs between each rib, so that nerve was being constantly compressed, giving me pain from my abdomen all the way around to my shoulder blade.
I had Dr. Hansen's 3.0 surgery in February 2022 and have never regretted it! He spaced my ribs apart with cartilage grafts, loosely sutured my ribs together, and topped them off with a bioresorbable plate to hold things in place until my body could heal and develop its own scar tissue to keep itself secure. I woke up from surgery feeling much more stable, somehow taller (I didn't even realize how much I had been guarding and compensating for my ribs) and finally able to breathe freely!! Within a few months, I felt well enough to get back to daily life, travel, plant a garden, go kayaking, hiking, and generally enjoy life much more again! Now at 17 months post op, I'm so thankful to be doing pretty much anything I'd like to do and feeling so much better! If you're struggling with these symptoms, please reach out! There is hope!
KARI MORGENSTEIN, FLORIDA, USA
My journey started in 2019 when my husband and I found out I was pregnant. Around 5 weeks, I was vomiting 20 times a day and left fighting for my life and my daughter’s as well. At 8 weeks, I was diagnosed with severe Hyperemesis Gravidarum (HG). I was placed on a feeding tube through a PICC line as I was severely malnourished. I was vomiting 20 times a day until my daughter was born.
Around 6 months postpartum, I started to get a sharp, excruciating pain in the front of my chest near my Xiphoid. Any movement such as breathing or talking too much made it worse. This led to appointment after appointment from cardiology, rheumatology to gastro and pulmonology it felt like my husband and I spent every day either scheduling a doctor’s appointment or seeing a provider. Many providers told me nothing was wrong with me and I just needed to “push through”.
Luckily my husband and I were not willing to accept this. We fought tirelessly, day and night, to find answers to my debilitating pain that left me unable to care for our newborn daughter. I, fortunately, came across the Slipping Rib Syndrome (SRS) Facebook page and this led me to Dr. Adam Hansen and Ms. Lisa Hansen. We made the trip to West Virginia in January 2021 and I was diagnosed with SRS (9th and 10th rib on right side).
I am forever grateful to Dr. Hansen (and to so many SRS sufferers and survivors that I met on my journey) for giving me my life back and ensuring my daughter has her mommy. I am now 2.5 years out from my surgery and living life again. Pain free!!! My recovery was not an easy one, but it was totally worth it. To anyone reading this that is currently struggling with SRS or trying to find answers to your debilitating pain: You are stronger than you think.
Crying is a sign of strength. Let the tears flow! Lean on your support system and ask for help. Be kind to yourself. The SRS FB group is filled with many incredibly giving and strong individuals. We are all in this together. Use this group to support you at whatever stage you’re in. Keep advocating for yourself. Your pain is real. You. can do this. Take one hour, one minute, or just one second at a time.
HOPE WILD, MARYLAND, USA
My pain began around the end of 2016. It started out with an annoying pain on my right side liver area. I had imaging which found polyps in my gallbladder but that surgeon was kind enough to let me know he didn’t believe it was causing my pain because polyps typically don’t hurt, but the gallbladder had to come out due to their size and possibly eventually growing into cancer if they weren’t already. There were 3 and thankfully, they were benign. I went through years of pain, which over time turned into clicking with the pain. I think my right 10th rib started to come loose and eventually detached altogether.
The pain continued and my life began to decline more and more each day, which became years. I lost my mojo. Procedures I had: -Too much imaging (scans/X-rays) to count -Endoscopy -Pill Camera -Scoliosis diagnosis and physical therapy -Spinal injections to test for a Rhizotomy which I decided not to follow through with because I didn’t feel it would help -Colonoscopy -Whatever else I may not be recalling in this moment.
Because I was so desperate I asked my orthopedic surgeon to perform a spinal fusion at one point. Thankfully, he’s a great man/surgeon and talked me out of it because he knew it wasn’t causing the pain I was describing. I couldn’t work and had to give up my independence. I withered away because the rib pain was so bad, I could barely eat. I lived on Ensure. Not eating helped, but it still hurt all the time. My muscles atrophied and everything else began to decline due to the effects of losing nutrition and movement.
Eventually, I found some motivation and I got a job working from home, got on my own again and pushed through it. I kept losing weight and got down to about 92lbs. I started researching more and found out about SRS. I researched thoracic surgeons in my area to find a surgeon that appeared to have an open mind and would be willing to learn. The surgeon I chose was also an assistant professor and that gave me hope. I provided him with Dr. Hansen’s procedure information and he reviewed it, ordered ultrasound imaging and some other tests and we kept meeting and talking. He reached out to Dr. Hansen and scheduled my surgery. At this point, it was exploratory because when it came to slipping ribs, it wasn’t something he’s treated this way and when he looked into it, resection was the solution.
I said no thanks to that and kept asking him to look into the suturing procedure. I need my ribs to protect my organs and support my bone structure. I remember waking up from my surgery and him telling me “you were right!” My right side 10th rib was completely detached and free to float around. He used Dr. Hansen’s 2.0 technique and sutured it to the 9th. It was finally stable! That was January of 2021. I began to have the same type of pain again a few months later. I was happy to let him go back in to take a look around to figure out what was going on. It turned out that the very tip of my 10th rib cartilage had come loose and was flipping around so he snipped it off, added sutures and closed me back up. That was September 2021. I’m almost fully recovered. Recovering from the atrophy is the hardest part because like many SRS sufferers, I have other diagnosed problems like Hypermobility and severe scoliosis. I am a work in progress and I will get there! We grow through what we go through.
HEATHER DOBOS, MINNESOTA, USA
I fought SRS for 16 very hard long years of my life and I’m only 38. I can now say that it’s been 3 years of living and finally experiencing the life I have always wanted and dreamed of pain free. My journey of SRS was hard frustrating painful and so many emotions I can’t even describe. I can not pinpoint exactly how why or when this happened but my decline started in 2004 when my appendix ruptured. From then many GI related issues happened.
I have had all the tests you could imagine and they all would come back negative. Being told over and over again by doctors that nothing was wrong and that it is all in my head. I had fo fight and advocate over and over again to be heard by all physicians. I was losing weight and barley being able to eat or even drink water on my surgery day I was only 96 lbs and felt like I was whithering away. I kept my determination and strength up that I was going get on the other side of whatever was going on with me. If I hadn’t kept that mindset I wouldn’t be here today.
In 2020 while the world was shutting down is when I really started to go downhill with pain and frustration and lack of answers. I was going to a pain clinic and a physical therapist mentioned the words that I had already circling in my head from my own research of Slipping rib syndrome. She did a dynamic ultrasound and saw my flaring ribs very clearly on my left side and said to me “how has no one ever seen this?”
I burst into tears and wept in her exam room and thanked her for not thinking I was crazy. With that I went home and began my own advocating and determination to find a doctor no matter how far I had to go that would help me. I found Dr. Shiroff at University of Pennsylvania. I reached out to his office and I honestly didn’t know how much more time I could deal with this physically or mentally. After a week or so his assistant reached out and we got the ball rolling with zoom meetings and medical records being sent and within one zoom meeting he could see how bad my 8th, 9th and 10th ribs were for me. On July 27th 2020 I met my knight in shining armor, Dr. Shiroff who I believe saved my life and gave me my life back to share my story and help others in the process. It’s been wonderful to be able to experience life, food and and new experiences again. I was finally healthy enough to get pregnant with our beautiful daughter and happy to announce we’re pregnant again. A dream and experience I thought I would never see in my life. I get to be me again and it feels so good.
OLIVIA HEATH, COLORADO, USA
My daughter Olivia swam competitively for years. During her junior year of high school, she experienced intense back pain that worsened when she swam. She also regularly experienced a stabbing pain along the front of her abdomen, and she could trigger that pain by moving her lower ribs back and forth.
Olivia's weekly physical therapy only provided temporary relief for her pain. After her symptoms worsened, leading to her quitting swimming, I turned to the internet for answers. Thankfully, I stumbled across Slipping Rib Syndrome and the Facebook support group. I spent many hours gleaning information and encouragement, and it was immeasurably helpful. Olivia’s story would not be the happy one it is today without this group.
My internet searches also led me to Dr. Diaz-Muron, a surgeon at Denver Children’s Hospital who is familiar with SRS. In October 2022, he diagnosed Olivia with bilateral SRS through a physical exam. He also ordered a dynamic chest ultrasound to confirm the diagnosis. It was such a gift to have received an answer so quickly!
The techs were puzzled during Olivia's dynamic ultrasound because they had never seen or heard of SRS before. They did their best to decipher what we were all seeing on the screen, and in the end, they diagnosed her with bilateral SRS at ribs 8-9. Later we’d discover that they had counted the ribs wrong, and it was actually Olivia’s 9th and 10th ribs that were slipping. In fact, ribs 9 and 10 on both sides had become completely separated from her costal margin.
In December, Olivia underwent a bilateral intercostal radio frequency nerve ablation (8-10 R and 10-12 L) at Denver Children’s Hospital. While this helped with the pain a bit, it created an additional problem where she temporarily lost muscle strength and tone in her lower abdomen. Thankfully, she has a great manual physical therapist who helped her through that hiccup. Olivia also had an assessment at the Denver Children’s Hospital Genetics Hypermobility Clinic. They diagnosed her with Hypermobility Spectrum Disorder but not hEDS (she got her hypermobility from her mama).
In January 2023, Olivia had a “normal” CT scan that, when converted into 3-D, revealed her detached ribs. Also in January, she had a consultation with Dr. Pieracci at Denver Health. We both really liked Dr. Pieraacci. He was kind, empathic, and communicated clearly. However, he was performing the Hansen 2.0 surgery, and through the group, I had learned that Dr. Hansen was doing a 3.0 version of the surgery. So, we decided to wait until we saw Dr. Hansen to determine the next steps.
In February, Olivia and I traveled east for consultations with Dr. Shiroff at Penn Medicine and Dr. Hansen at WVU. The consult with Dr. Shiroff went well, and we left with the sense that he is a skilled surgeon who successfully treats many SRS patients. However, he was performing a version of the Hansen 2.0 surgery, and we were eager to learn about Dr. Hansen’s 3.0 version.
Olivia’s consultation with Dr. Hansen was great—he was knowledgeable, professional, kind, and humble. He spent so much time addressing our many questions and concerns. Olivia felt seen, understood, and heard. But I won’t sugarcoat things—the surgery and recovery ahead were daunting for Olivia and left her feeling scared and overwhelmed. And as Olivia’s mom, I was terrified of making a wrong decision that could negatively affect her present and future. (I may or may not have sobbed in the bathtub when we got back to the hotel.)
It didn’t take long for Olivia, my husband, and I to agree that the 3.0 surgery with Dr. Hansen was Olivia’s best option. However, Dr. Hansen’s first available surgery slot was too close to Olivia’s first day of college. It wouldn’t allow for enough recovery time before she needed to do things like carry a backpack long distance. So, we put her on a wait list and hoped and prayed.
Over the next few months, Olivia’s pain became nearly unbearable. Simple things like sitting in class and driving in a car were extremely painful. The main thing that helped her was lifting weights; her muscle gains and the endorphins she got after each lift helped her to push past the pain, discouragement, and fear. She had been lifting for around a year, and Dr. Hansen told her that the muscle strength she had built would greatly help with her recovery. So, Olivia carefully pressed on in the gym despite her growing pain.
The day after Olivia graduated from high school, Lisa Hansen reached out with fabulous news. She said that if we could be in West Virginia in exactly one week, there was a surgery spot available for Olivia! The news was both exciting and terrifying. It was difficult for Olivia to wrap her mind around all that was about to change and around the long road to recovery, but she was all in.
Olivia’s May 24th surgery was a tremendous success! Dr. Hansen excised some costal cartilage from her 9th and 10th ribs on both sides, used the excised cartilage to create spacer grafts between ribs 8-10 on each side, sutured ribs 9 and 10 together with the grafts, and bilaterally placed bioabsorbable plates from ribs 7 through 10. The entire surgery took around three hours, and Dr. Hansen was really excited about how well everything went.
After a week at a nearby hotel, Dr. Hansen cleared Olivia to fly home to Colorado. Olivia's recovery was tough, even though she knew what to expect. Ice became her best friend, and she found ways to stay entertained and encouraged while being bed-ridden. Still, those three months were extremely difficult for her.
About those recovery months Olivia says, “Lifting was my mental and physical solace through my senior year, and to have it taken away was devastating. Those first months felt like purgatory, and recovery was filled with countless tears. SRS patients may feel hopeless during the initial months of healing after surgery, but I encourage them to make a list of all the ways their ribs held them back before the surgery so that they can check them off as they regain strength. Watching my progress kept me sane. I felt devastated right after the surgery, but in time I saw how it brought new abilities and reduced pain that I didn’t think was possible.”
As Olivia’s 3-month post-surgery milestone neared, she was feeling quite good. She no longer needed ice, could work as a restaurant hostess, and was back to being the social butterfly that she is. And three months after her surgery, she was back in the gym. Although she had lost most of the muscle she had built, she was determined to regain it carefully.
On August 30, my husband and I moved Olivia into her dorm to begin her freshman year of college in Arizona. To this day, we’re still in awe over the timing of her surgery. She had exactly three months to heal at home under the care of her family and without the demands of school.
With her four-month surgery anniversary just around the corner, Olivia says, “My body feels drastically better and almost normal, and I’m able to move without popping. Since it’s only been four months, there’s still some healing to be done and there’s still some soreness, but I’m able to do all the things I love. I can do so much more than I could do before my surgery with Dr. Hansen, and I don’t feel held back by my body anymore. Every minute of the recovery pain was worth it now that I get to be under a bar with a lot of weight on it again.”
Whether to have surgery, what surgery to have, and which surgeon to trust are weighty decisions. We believe that we made the right choice for Olivia and hope that the coming months and years yield even more healing and strength.
If you’ve read this far, I hope Olivia’s story has encouraged you. The road to wellness is hard, and conflicting information and experiences are discouraging. As someone who also lives with chronic pain, I know how difficult it is to keep striving for healing and pain relief. Hang in there. Keep doing the next right thing. Hold on to hope, and remember to look for the beauty around you.
ALYSSA LOWE, GEORGIA, USA
After suffering for more than 4 years from severe pain in my chest and abdomen, difficulty breathing, nausea, and fatigue, I had surgery to secure my slipping ribs.
I was scared to have surgery, because I read some horror stories online about how it didn't work or made things worse. I also worried about the risks and complications of anesthesia and infection. But I decided to go ahead with it, because I couldn't stand living in pain anymore. I found Dr. Christie, who is one of the surgeons in the US who specializes in slipping rib syndrome surgery.
He was very knowledgeable and compassionate, and he explained everything to me in detail. He assured me that he had a lot of experience and success with this procedure, and that he would do his best to help me.
The surgery went well, and I went home immediately after surgery. Dr. Christie removed the part of the rib that was causing the problem, and sutured the other ribs that were loose. He told me that I would feel some pain and soreness for a few weeks, but that it would gradually improve as I healed.
He was right. The recovery process has been amazing. Every day, I feel a little bit better. The pain is much less than before, and I can take less medication. I can breathe more deeply and easily, without feeling like someone is squeezing my chest. I can sleep more comfortably, without waking up in agony. I can eat more normally, without feeling sick or bloated. And I can do more things that I enjoy, like walking, reading, and spending time with my family and friends.
Dr. Christie really changed my life for the better, and I'm so thankful to him and his team. They gave me hope and relief, when I thought there was none. They treated me with kindness and respect, when I felt alone and misunderstood. They gave me back my health and happiness, when I thought they were gone forever.
If you have slipping rib syndrome and you're scared of surgery, don't let the fear stop you. Trust me, it's worth it. It's not an easy decision, but it's the best one you can make for yourself. You deserve to live without pain and suffering. You deserve to live your best life.
